Bu gün İkinci Qarabağ savaşında şəhid olan qəhrəman oğullarımızdan biri olan müəllim Qoşqar Ömərovun şəhadətindən bir il ötür.

Vətən müharibəsində Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün təmin olunması uğrunda gedən döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olan Qoşqar Səxavət oğlu Ömərov 1994-cü il fevralın 9-da Kürdəmir rayonu Şilyan (Qarasu) kəndində müəllim ailəsində anadan olub.

Qarasu kənd orta məktəbini yüksək qiymətlərlə 2011-ci ildə bitirən Qoşqar 466 balla Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Riyaziyyat və İnformatika fakültəsinə daxil olub. 2015-ci ildə Memarlıq və İnşaat Universitetinin informasiya texnologiyaları ixtisası üzrə magistraturaya daxil olduqdan sonra Qoşqar  hərbi xidmətə yola düşüb. Hərbi xidməti başa vurduqdan sonra isə 2016- 2018-ci illərdə magistraturada təhsilini davam etdirib. 2018-ci ildə MİQ imtahanında yüksək nəticə - 57 bal toplayaraq Masazır kənd 5 saylı tam orta məktəbdə riyaziyyat müəllimi kimi pedaqoji fəaliyyətə başlayıb.

2020-ci il sentyabrın 21-də Vətənin çağırışına qoşularaq ordu sıralarına daxil olan Qoşqar, sentyabrın 27-də Füzuli istiqamətində müharibəyə qatılıb. O, döyüşlərdə xüsusi fəallığı və igidliyi ilə seçilərək kəşfiyyat bölüyünə daxil edilib. Bir sıra yüksəkliklər uğrunda döyüşlərdə iştirak etməklə yanaşı, yaralı və şəhid olmuş döyüş yoldaşlarını döyüş zonasından çıxarıb. Qoşqar Ömərov 4 noyabrda Şuşa ətrafında gedən döyüşlərdə, Daşaltı kəndində şəhidlik zirvəsinə yüksəlib.

Şəhid müəllim – Qoşqar Səxavət oğlu Ömərov ölümündən sonra  Azərbaycan Respublikası Prezidentinin  Sərəncamları ilə “Vətən uğrunda”, “Füzulinin azad olunmasına görə”, “Xocavəndin azad olunmasına görə”, “Şuşanın azad olunmasına görə” və  “Cəsur döyüşçü” medalları ilə təltif edilib.

***

Səni sözünə düz, əhdinə vəfalı, dostlarına sədaqətli, ata-anasına, doğmalarına etibarlı deyirdilər. Ta şəhərdən kənd məzarlığına cığır salan gözü yaşlı o gözəl qızla bağladığın əhdə vəfan hanı, Qoşqarım? Sözü bir, sirri bir, deyib-güldüyün, hər çətinliyində yanlarında olduğun dostlarına sədaqətin hanı, Qoşqarım? “Sizə çəkdiyiniz əziyyətləri unutduracağam” - deyib, ağ günlər vəd etdiyin, heç vaxt bir damla göz yaşı axıtmağına qıymadığın ata-anana, doğmalarına etibarın hanı, Qoşqarım? Demək, ata-anandan, doğmalarından əziz tutduğun, yardan çox yarıtdığın, dostlarından çox dəyərləndirdiyin, gələcək arzularından, məsləklərindən, niyyətlərindən daha çox qiymətli bildiyin bir eşqin də varmış sənin... Vətən sevdalısıymışsan sən, Qoşqarım. Torpaq vurğunu, azadlıq aşiqiymişsən sən, Qoşqarım... Parlaq, işıqlı sabahına, xoşbəxt gələcəyinə qara bir xətt çəkdin, Vətəni sevdin, Vətəni seçdin, Vətənçün qurban getdin, Qoşqarım...

Rəfiqə Ömərova –  Qoşqarın anası:   Qoşqar 4-cü övladım, sonbeşiyim olub. Rahat, sakit uşaq olub. Heç məni incitməyini xatırlamıram. Ona sözü bir dəfə deyərdim. Təkrarlamağa lüzum qalmırdı. Tezdən durar, tapşırılan işi görər, dərslərini oxuyardı. O vaxt imkanımız yox idi, çətin dolanırdıq. Onun uşqalığı ağır illərə düşüb. Müəllimlərin məvacibi az idi, kolxoz yox idi, təsərrüfatı idarə etmək çətin idi. Biz təzə binə idik, evimiz yarımçıq idi. Cüzi maaşla dörd uşağı böyütmək çətin idi. Qoşqar çox dözümlü, anlayışlı, düşüncəli uşaq idi. Aza-çoxa qane olar, ərköyünlük, şərlik etməzdi. Ad günündə tort bişirər, üstünə adın yardım ki, heç olmasa doğum gününü fərəhli keçirsin. 11-ci yaşına hazırlaşanda dedi ki, ana, mənim tortuma adımı yazma, daha uşaq deyiləm, böyümüşəm. Universitetə qəbul olan ili idi. Ad gününə bişirdiyim tortun üstünə yazdım ki, “Fəxrimizsən”. Məni qucaqlayıb dedi:

• Ana, neyləmişəm ki, mənimlə fəxr edirsən? Hələ ona çox var...

Keçən il ad gününə həvəslə hazırlaşırdım, 26 yaşı olacaqdı. Söz vermişdi ki,  bizimlə bir yerdə  qeyd edəcək. Çox vacib işi çıxdı, gələ bilmədi. Yenə tortun üstünə “Fəxrimizsən” yazmışdım, qismət olmadı. 27 yaşını isə məzar başında qeyd elədik (ağlayır)...

Pandemiya olduğu üçün hamı pis oldu, iş-güc bağlandı. Bir neçə ay Qoşqar kənddə, yanımızda qaldı. 8 il bizdən ayrı qalmışdı, çox həsrətini çəkmişdim balamın. Tətilləri də işləmiş, özünə xərclik yığmışdı, dincəlməmiş, istirahət etməmişdi. Karantin dövründə ona doyunca ev yeməkləri bişirdim, qulluğunda durdum. Deyib-gülür, çox xoşbəxt yaşayırdıq. Hətta, pis olsa da, pandemiya olmağına sevinirdim ürəyimdə. Mənə bir iş görməyə imkan vermirdi Qoşqar. Hovuzdan su daşıyır, həyət-bacada səhman yaradır, təsərrüfat işlərində atasına kömək edirdi. Qonşu qadınları su daşıyan görəndə onlara da kömək edirdi. Çox sadə, mehriban, böyüklə-böyük, kiçiklə-kiçik idi oğlum. Özünü hamıya sevdirmişdi. Hərdən fikirləşirəm ki, ən xoşbəxt günlərimizi  karantin vaxtı – 6-7 ay Qoşqarla bir yerdə keçirmişik (kövrəlir)...

Arzuları çox idi Qoşqarımın: Ev almaq, alimliyi qazanmaq, sonra evlənmək... İstədiyi vardı, biz tanımırdıq. Şəhid olandan sonra qəbri üstündə gördük, tez-tez şəhərdən gəlir, ağlayır-ağlayır, gedir (kövrəlir)...

Belə tanış olmaq çox ağırdı balamın istəklisi ilə. Dedim ki, bala, gəncsən, həyatını qur. Qəbul et ki, Qoşqar artıq yoxdu (ağlayır)...

Qoşqar bütün arzularımı, xəyallarımı, sevincimi, həyata marağımı özü ilə apardı...

(44 günlük Vətən müharibəsinin kürdəmirli şəhidlərinin qısa, lakin şərəfli həyatından bəhs etdiyim “Ölümü ömür seçənlər” kitabından bir parça.)

Yaqut Bahadurqızı, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru