Onda biz uşaq idik, onlar gənc.

Hərəsi bir ulduz idi.

Anatoli Banişevski, Kazbek Tuayev, Sergey Kramarenko, Vladimir Bruxti, Valeri Hacıyev, Anatoli Qryazev, Vyaçeslav Semiqlazov, Aleksandr Trofimov, Adil və Yaşar Babayevlər, Nikolay Boqdanov, Mübariz Zeynalov, sonradan bizə xain çıxmış Eduard Markarov, baş məşqçi Əhməd Ələsgərov…

Onlarla fəxr edirdik, “Neftçi”nin hər oyununu səbirsizliklə gözləyir, həyəcanla izləyirdik.

“Neftçi” 1966-da SSRİ çempionatının bürün medallarını alanda bu, Azərbaycanda hər kəsin bayramına çevrilmişdi.

1990-cı illərin sonlarında, 2000-ci illərin lap başlanğıcında o ulduzların ən parlağı, Bakıya, Azərbaycana ömrünün sonunadək son dərəcə sədaqətli olmuş Anatoli Banişevski haqqında yazırdım.

Bircə-bircə bütün köhnə dostları, həmkarları, ailə üzvləri ilə görüşürdüm, xatirələrini bölüşürdülər.

Sonra Moskvada da oldum. Bir zamanlar “Neftçi”nin ən güclü mərkəz hücumçularından olmuş və uzun müddət də komandaya kapitanlıq etmiş SSRİ əməkdar idman ustası Yuri Kuznetsovla, “Neftçi”nin bütün zamanlar üçün ən yaxşı qapıçısı Sergey Kramarenko ilə görüşdüm (gününə görə Vyaçeslav Şexov da, Vladimir Kosenkov da yaxşı qapıçılar olmuşdular. Amma Sergey Kramarenkonun yeri başqa idi).

Moskvada, “Dinamo” stadionundaydıq, sonra elə oradakı restoranda da əyləşdik.

O vaxtlar Sergey həmin stadionda işləyirdi.

Təbii ki, rusca danışırdıq, amma köhnə gəncəli Sergey Kramarenko arada keçirdi azərbaycancaya, hansısa sözü, ifadəni rusca deyərsə canına yatmayacağını duyaraq şirin gəncəli ləhcəsi ilə söyləyirdi.

Sergey Azərbaycandan ötrü çox darıxırdı, Banişevskini xatırlayaraq: “Mən də Tolik kimi Bakısız yaşaya bilmirəm, hey yuxuda görürəm oraları”, -- deyirdi.

Doğrudan da Bakısızlığa, Azərbaycansızlığa çox dözə bilmədi Sergey Kramarenko, o zavallını da erkən itirdik.

...Moskvanın “Dinamo” stadionundakı restoranda nahar edirdik.

Yuri Kuznetsov, Sergey Kramarenko, onlar kimi Rusiya paytaxtında yaşayan, amma ürəyi hər an Bakıya bağlı jurnalist dostum Azər Cahangirov.

(Elə bu fotoları da 23 il əvvəl mənim telefonumla Azər çəkib).

Sergeyi mən həm də ona görə çox istəyirdim ki, ona həmişə bir rəmz kimi baxırdım.

O qapıda durduğu, “Neftçi”nin şərəfini qoruduğu vaxtlarda əslində həm də sərhədçi idi.

Digər respublikaların, xarici ölkələrin komandaları ilə yarışan “Neftçi”nin qapısı bizimçün elə Azərbaycan demək idi, bizdən qat-qat güclülərlə qarşılaşanda istəyimiz bu idi ki, biz qol vuraq, biz qalib çıxaq, Azərbaycanın, Vətənin qapısından top keçməsin.

O qapını isə Sergey Kramarenko hər dəfə fədakarlıqla qoruyurdu.

Sergey 1946-cı il mayın 20-də doğulmuşdu, 2008-ci il martın 25-də gözlərini əbədlik yumdu.

Bugünkü gün…